DÜŞECEĞİM YERE KADAR

Çıktım… Çarptım kapıyı bir öfkeyle

Hayatın içine bıraktım kendimi

Merhametsiz hayatın seyrine daldım

Telaş içinde insanlar ama siluetsiz

Bir kendi için yaşayan bir kendi gibi

Başkalaşmış yabancı yüzlere baktım.


Keşke… Karanlıkta yürümektense gece olsaydım

Çok ama çok uzakların yakını olmak vardı.

Uçabilseydim karanlığa rağmen

Zamanı delip başka bir çağa geçebilseydim.

Olmuyor… Hiçbir zaman hiçbir dilek kabul görmüyor

Sırtımdaki acılar büyüyor adım adım

Unutulmuş kalbim derin bir uykuya

Daldı dalacak… Ayaklarım beni götürmüyor.

Geçiyorum sokakları ağır ağır kaderde

Biliyorum düşeceğim yere kadar yürümek vardı.

A. İlhan ARSLAN