Ben senden nefreti öğrendim sayende açıldı gözlerim
Meğer akıyormuş su gibi yalan senin dediğin dudaklardan
Kalmadı bir değeri hayatın yedi renk doğsa da gözlerime
Senden ayrı karanlık çökmüş anlamsız masum kimsesizliğime.
Her nereye yönelsem hangi sahile dümen kırsam
Öyle bir yıktın ki içimden çaldın tutunmayı hayata
Vaz geçtim kıyılar görünse de yaklaşamadım
Hayat senden nefret ettim bıraktım kendimi boşluğuna.
Uçuyor kanatlarını açmış bir kuş manasızlığın rüzgarında
Rüzgar tılsımlı bir nefes gibi fısıldıyor bin yıllık bir duvara
Aklımı vurdum dağılsın ölsün diye olmuyor her nefes verişimde
Diriliyorum yeniden kahrımdan doğuyorum karanlık gecelere.
A.İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder