Bu dünya bana büyük, bir zalimin bıraktığı
Dipsiz bir karanlığa sarılmış gün görmüyor.
Bu göğsümün altında köhneden daha kötü
Yaşamaktan habersiz bir bataklık kuruyor.
Beni, unuttun Tanrım! Beni, bıraktın öylece.
Sonsuzluğun dibinde yalnızım, yapa yalnız.
Hiç, görmüyor yarattığın, niçin! Gelmiyorum göze.
Kaderimse katlanırım sana bu yürekten söz.
Küstüysem dünyaya, hayata küstüm
Nefesim kaldı bir tek yaşadığımın
Şahadeti olsun, sana ey Tanrım!
İşareti olsun sana sanadır bu can.
Susmaz konuşur her yerde her şey
Dili yok sandığı, insanın aklına sığmayan.
Ağlıyor bir taş düştüğü yerde.
Yüreğim gibi kulağı olsada duymuyor insan.
Yedi renk gören gözleri, açılmış tamaha
Şerh içinde yüzüyor günahtan günaha
Arzuların birinden diğerine kulaç atıyor
Girmişler iki ziyan arasında bir yarışa.
Oysa nimet, yaşayanın hakkıdır diyen adalet!
Bir kötüye ad olmuş israf içinde ziyan oluyor.
Hükmün doğruluktu, iyilik ve merhamet!
Mazide bırakılan eski bir gelenek,
Bir yaşam biçiminin ölümü sayılıyor.
A.ilhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder