Yazma bırak, kalemi elinden. Eğme hiç boşuna, eğme!
Değmeyecek satırları, kâğıdı, değersiz mürekkebinle ezme!
Zihnine oturan o boşluğa zifiri karanlığın yeterde;
Senin zamanın çok anlaşılan, yararsızlığa kendini adarsın.
Sürme elini, çek! Zahmet edersin.
Kir ve pas kokarcasına, ehlindir acıtmaya düşleri
Saçma sapan aklınla içindeki pisliği zerk edersin.
Gerek yok güz lambasına, güneşi gördü gözler ışın vahalarında
Yazma bırak düş satırlarından, masal etme!
Çok gördük romanını hıyarlığın, kendini edip diye sayarsın.
Konuşma bırak! Sözleri ağzında kirletme
O kelimeleri, yüreği has olan kullansın.
İnciniyor alfabe, fiiliyat senden utanç içinde
Sen! Lafzını hangi zırhın, hangi müneccim diliyle
Kürsülerden adammış gibi bağıra bağıra kusarsın.
Altan İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder