Ağıtsız ve Yalnız

Mecburdum gitmeye, gün ışığım döndü artık bir gölge say beni

Sen, bir rüya gibi pınardın gözünde dağın

Bilmezsin, akmadın ki kıvrımlı yatağıma.

Ben o yüzden bulanık çağlayamadım.

Düşün! İbretlik halden nice olurdu bu ırmak!

Ne kadar uzak akarsa aksın, içilen yeminlerinde sonu var.

Liyakat etmeyen kötüye arzudan çekilmiş bir nutfecik

Bir girdap gibi içine serpilmiş kahırdan bile daha ince!

Döktüğüm ter, verdiğim nefes, ektiğim can gibi

O kadar uzayacak, şu vakit; senli benli olmakta var, olmamakta.

Öyle bir şey, bir düşe son koyarken kendini bitirmek

Döküleceğin yerde ödenmemiş hesapların her birini

Bilmek; öğrenmekten daha az değildi, eğildim işte!

İradesi oksitlenmiş duygularım, büküverdi çelik gibi yüreği.

Mecburum; kaçılmayacak bir ateş, zeminsiz bir son

Ahiri ebedi yalnızlığa mahkûm, bir defteri şeytanın yüzüne çarpmaya.

Çekileceğim gölgeler gibi, tıpkı geldiğim gibi sessizce.

Ağıtsız ve yalnız hiç bir nefes yakınımda olmadan, öylece.

Altan İlhan ARSLAN