Gülüşün Düştü Tam Önüme

Şimdi sen kendini taşıyorsun ya bensiz!
Bir zamanda havayı sindirerek içine.
Aklında değilim, biliyorum!
Hatırlanacak zaman da değil.
Sen! Yaşıyorsun ya kendi kaderini
Aldığın nefesle; ne hissettiğini, ne düşündüğünü!
Bilmem ama gülüşün düştü tam önüme.
Sen eğlen! Anın sana verdiği heyecanı
Çek içine, önemseme boş ver hiç takma.
Aşığın yansa kuru bir otun kaderini
Taşıyor zaten, sonum kül olmaktı.
Tutulur yüzün ay hali duygunun acıya
Çekilir tenin balçık toprağı dolar çukurlarına gözümün
Bakışın körlüğü bundandır suyu kabarır yüreğin.
Ezilir şehirleri sana kurduğum, tufana düşer gibi
Kül olmaktı! Sonuna kadar dirensem de.
Bir okyanus dibinde ışıksızlığa
Bir ucunda kâinatın nefesi olmayan bir taş
Yerin yedi kat dibinde yer almakmış
Yüreği yanmak! Zor, çok zor katlanmak
İçinde biri varken ateşe kul olmak.
Oysa senin, gülüşün düştü tam önüme.

Altan İlhan ARSLAN