Sen Bile Çiğneyip Geçtin Beni

Yorgun kalıpta yüreğimden sökmesem şimdi
                 çıkartmasam parmağımdan yüzüğü,
                 soğuk bir duvarda eritsem bu gözlerimi.
Dumanı yakarken boğazımı cigaranın,
                 elimi koysam kaşımın üstüne!
Yumsam gözlerimi kaybetsem içinde kendimi.
Üstüne; dedem yaşında bir çınar gölgesi düşerken
                 ben ölmüşüm, kim diyebilir ki yaşıyor!
Yumduğumda gözlerimi
                 girdiğim mezarları
                            kimse bilmiyor.
Düşse tel tel saçları bulutlardan, tane tane dökülse üstüme!
Ateş böcekleri gibi uçuşsa! Birer yıldız gibi parlasa gözleri
Sözde kalıyor, ezip geçiyor kurduğum bütün hayalleri.
Yakıyor, çok acıtıyor, bir akrep benimi her vakit sokuyor. 

Ne kadar uzak oluşu, gittiği yer değil! Çiğnenmiş sözlerin
Ayak altında masum can çekişi kadar
Ördüğü yalanların ağına düştüğüm gün gibi
Nah, böyle işte! Ölüyorum dediğimde bana inanmadı.
Kaldırıp attığı! Bir diğren ucunda
                               saman balyası
                                          saydığı o, benim kalbimdi...
Çevresi güzel değil, çehresi berbat yüzümün,
                                         lanet insanları!
Kokuşmuş hepsi, parmakları bal tutan günah çanaklarında
Ya hırsız,
         ya arsız,
               ya alçak,
                     saymıyorum onlarca orospuyu!
Düzinelerce itin, et coşkusunu! Sokaklarda ki gizli korkuyu
Sevmiyorum bu lanet zamanda bu lanet şehrin ortasında yaşamayı.    
Sevmiyorum kimseyi, hiç kimse kim olmadı daha
Sen bile çiğneyip geçtin beni..

Altan İlhan ARSLAN