Bakma

Bakma! Çekilir karanlığa bakışların, o güzel gözler gider benden.
Görme istemiyorsan, sadece bana nedenini söyle… Giden ben olurum.
Kendime acıyorum son zamanlarda, sen yüklendikçe üstüme;
Sebebin her neyse! Gözündeki bakıştan, kendimi alçak gibi hissediyorum.
Sen; doğruları kaybettiğinden beri, sadakatsizlik içinde kördüğüm olmuş,
Aklının derin uçurumlarında bir kâbus gibi gezerken…
Ben, seni çoktan kaybetmiş kendimi bir uçuruma hazırlıyorum.
‘’Kırılma, kırma duygularını, değmez hiçbir şey ölüme gülüm
Seni, sana bağışlayan tanrıya açıl yürekten, mutlaka ve mutlaka
Sarıl hayata yeniden, soyutlanmış yeni bir pencereden avuç açıp
Oradan kimlerin duası dönmüş seninde duan olsun, korkma.’’
Vicdanım böyle diyor, çekiliyor ruhum, içim sızlıyor, dayanamıyorum…
Hadi her sözünü bir kurşun gibi yüreğime sık, incitme öldür beni
Sandığın gibi değilim, biliyorsun… Sen karanlığa baktığından beri.
Kalmadı artık neyi bıraktın ki tadında senle yaşadığımız zamandan
Eğer bir hiç uğruna gidiyorsa birlikte yaşanan en güzel zamanlar
Sana yazıklar olsun! Bukadar mı ezik ve basit bir insandın.
Görme; baktığın, daldığın yerde beni bundan sonra asla!
Sana haram olsun aklına giren hayalim bile sana kâbus olsun.
‘’Elini ver’’ diyor sevgili, mateminden giden aşkına
‘’Ne olur benide götür; bırakma, senden sonrası olmasın’’
Ne acı! İnsan şahit oluyor, kendi acılarında boğulurken.
Kahroluyor, ölmek için yalvarıyor bir kenarda kimseden habersiz.
Zaten olanların değilmiydi suçu, alçaklık bir gömlekti onlara
Şerefsizliğe giydirilmiş, biçilmiş bir insan sülüeti.
Bakma artık gözlerime, ruhumu kirletiyorsun!
Bakışların, nereye giderse gitsin umurumda değil artık
Layık olduğun her ne ise pervane gibi uçacaksın.
Aklındaki karanlıktan… Yüreğin, benden gidecekse gitsin.

A.İlhan ARSLAN