Memleket

Bir liman gibi duruyor uzakta gidemediğim yerdi memleket
Bir kuş gibi kanatları olupta açamamaktı uçsuz göklere.
Uzansam! Dokunacak kadar yakın, bir misal gibi cümlenin içinde
Bir hayalin kendisiydi düşündükçe o kadar uzak! Kaldı memleket.
Sislerin, altında saklanmış kokusu hala burnumda tüten
Bir arınmaydı, incelmeydi şehrin bütün günahlarından.
Ayıklanmaydı, yüreğe dolmuş onlarca elin elim hikâyelerinden.
Gidemedim!
Olamadım kuşlar gibi seyyah bulamadım yolunu
Ne büyük ödülmüş kazanmak için kalbini kırmak
Dik durmakmış hayatın ilkesi ümitsiz başların üstünde
Yaşıyorum demekmiş kaçmak için kendinden
Kaplamakmış yüreğini demirden bir gururla.
Yaşıyorum işte! Yaşıyorum demekmiş uzaklarda!
Beyaz yalanların içinde o kadar yalnız ve öksüzdü memleket.

Koysan beni tozuna toprağına, çamuruna vursan da arınmam.
Sar beni, zifir karanlıkların ıslah olmaz ürküten akşamlarına.
Sal beni, gölgesinde gezeyim tüylerim diken diken olsun
Memleket aşkıyla delireyim hışırtısında ormanın.
Eyyam dilesin rüzgâr gölgesinde ezilmiş çaresiz ruhuma.
Geri dönsem dilimin sarp bin hece yolundan
Ayrılsam artık! Aklıma işlemiş fütursuz günahkâr şehirden.

A.İlhan ARSLAN