Kapı

Uyansam, açsam gözlerimi, yeni bir hayat çalar mı kapıyı?
Rutubet kokan ömrümün ağrılı sabahları biter mi?
Kanser olmuşum, yitip giden hayasızca terk edip
İnsanlık! Adın kalmamış, duyamıyorum kapının çaldığını.
Yine ben, evrende başı boş bir kabus gibi yüklendim
İçimde çürüyen hayatı… Dalmaya korkuyorum içine
Karanlık, sonsuz bir denizin… Ya ölmezsem?
Hiç olmazsa bir kedi var ayaklarıma sürtünen
Ben daha doğmadım bu kötü bir şaka gibi
Bir kabusun son perdesinde ömrümün bir tek beyazı
Bilmeden, görmeden, duymadan yaşıyor bir insan.
Suskunluğumu bozuyor, benimle doğmamış sükunet
İçimi yakıyor toplamış ne kadar keder varsa
Düşüyor! milyon kere milyon volt yıldırımlar yüreğime
Can değil bu içimde gezen bir intikam provası.
Ağlamam inat ettim bana gülmek kadar uzak o kadar yabancı
Ağlamak ne ki ölüler ağlamaz… Keşke ağlatacak bir değer olsa.
Ben; razıyım bir kez! şu kapı çalsın çocuklar gibi ağlamaya.

A.İLHAN ARSLAN