Sensizlik

 

 

 

 

 

 

 

belki susacak! Hiç bir zaman, dudak vazifesini bir daha yapmayacak
belki dinmeyecek bir hüzün seli, yaz ortasında yağmur olup akmayacak
belki nazar olup, bakmayacak bir daha gözlerin
ve rüzgâr getirmeyecek kokunu, dolmayacak içime senden
'bu son mu bu oyun bitti mi' diyecek! Gözümün içine bakarak
gözümün hangi damlasına anlatacak, hangi lisan ve dil
içimin sızlayan kalp sancılarına.
Ölürüm işte o zaman beni bir tek ecelmi anlayacak.
Beni aynadaki yüzüm tanımazken ve ondan geriye kalan
yıkılmışlığın enkazında çığlıklarım var!
Utanırım kalbime gömdüğüm emanetine sahip çıkamadım yar
her şeyi kendimde bitirdim soldum yüreğinin toprağında
döküldüm, yapraklarını tutamadım aşkının
bitti! diyemedim, son nefes içimden çıkarken senide içime hapsettim
gidişinle tutunamadım hayata..
İç yakan şarkısını uğulduyor sessizlik içime senden bir an
çatlıyor damarları gönlümün, kan damlıyor her yerimden
tek bir nefes bu cana artık hayat vermiyor, kahretsin!
Sensizliği daha nasıl haykırır bu yürek bundan ötesi ölümdür
ölüm...
Altan İlhan ARSLAN