Ben Sevmeyi Sende Öğrendim

Ben yalnızlıklarda büyüttüm bir avuç yoktu o zaman kalbim.

Kendi dünyamın içinde sevgiyi hiç bilmedim, görmedim.

Alamadım, ekilmedi yüreğime şu tarlaya atılan tohum gibi

Sürülmedi! Okşanmadı hiçbir gün ele gelecek denmedi, söylenmedi.

Susturuldum. Hep atıldım bir kenara çocuk dendi gariptim.

Çok ağladım duvar diplerinde çocuk olamadım, tutamadım kendimi.

Süremedim naylon bir oyuncak kum doldurup üstüne, gülemedim.

Buda benim diyemedim; çok söyledim, söylendim, paraladım, paralandım!

Kuramadım mutlu olmanın hayalini; çocukça, çocuklarla çocuk olamadım.

Alamadım içime bomboştu kalbim, açıktı dünyaya! Ben güneşe bakardım.

Sevgiyi verecek yoktu iki göz, olsaydı! Olmadı işte! Olmadı, olamadı

Bende çocuk olamadım, hep büyük giydim aklı. Bedenim çocuk mu kaldı!

Kaç kere çaldı aklımın zili uyandırmaya, kaç defa kâbuslara sürdü!

Her anında zamanın her çılgınlık vurduğunda, yüreğimin kenarına;

Kavruldum, kurudum, kaç susuzluk gördüm duygunun çölünde! Bilen olmadı.

Olmadı işte ben yinede yaşadım, sevmeyi sevilmeyi kendimde aradım

Aradım ve buldum! Gerçek aşkı onca yıl üstüne, onca yılgınlık!

Susturdum zamanı, utansın benden çaldığı her şeye bakıp.

Sevginin hasadında olgun bir başak, içi dolu her tanesi

Helalime hoş olsun güneşe bakar gibi gözlerim gözlerinde

Ruhuma akan sel olsun sıcaklığı tiz olsun yüreğimde titreyen

Sevgisi çok olsun kuşatsın her yeri, kâinat işte şimdi utansın!

Ben sevmeyi sende öğrendim, canım sana helal olsun hoş olsun.

Çocukluğum artık özgür çıkıp gitti bir kelebek gibi

Gök kuşağına mutluluğa kanat açıp yedi rengin huzuruna.

Altan İlhan ARSLAN