İnsan

Bir kurşun bazen öldürmez. İnsan, bir söze yıkılıp gider.
Her şeyi doğru sanıp ta yaşarken, bir yalan uğruna hayatı biter!
Değmez ki; bir an olsun kalbi kırmaya, ağlatmaya gözü
Ben çok ağladım, içimde kan denizleri ve boğulmuş geçmişin
Basmaya hiç toprağı yok, ayağım hep boşlukta.
Aramıyorum, hiç bir sesi ve tanıdık bir yüz! Eziliyor yürek
Mutsuz kaldım diyemiyor, içime biriken acılar susturur beni.
Etrafımda çok olur umut tacirleri, ekmek arası bir tost
Yanına bir ayran gibi simli yalanlarla geldiler!
Kime güvensin bu yürek, böyle çarpıp gidenlerin yüzünden.
Daha ne kadar ölecek bir adam, bir kez ölür be hayatında.
Kim bilir! Kimler!
Acı hayat suyu içiyor, benim gibi içini keder bağlamış.
Kederi gözünde büyümüş, göz bebekleri.
İçine çekik, suskun artık kalp atışları.
Yüzüne vurmaz, gülmez bir daha oda insan.
İnsan değilmi?
Hadi gelde bak güneşe aynı, geceye ayrı, rüzgârı hisset
Senin gülüşün bana keder ne kadar açık ve temiz olursa olsun!
Senin toprağın ayrı benim çamurum balçık.
Gülmeyi bilmeden doğdum ve ağlamıyorum artık.

Altan İlhan ARSLAN