Karanlık!

Yaşama sarılan kâinat ses verir;
Hükümran eseriyle övünmeyi istemez!
Edebinde sükûn etmiş cisimlerin
Arzında beyan asla olmaz!
Duymadığın bir dua sarılır sonsuza
Sen içinde yüzersin hayat denizinin
Sana can olan cansızlığın canından geldiğini
Fısıldar! Duymazsın, kâinat konuşur ruhunla.
Işığına yönelir can güneşin, ateş yakar bilirsin de
Can verir o ateş hayata.
İyi dinle! Terennüm ediyor, her şey yönelişte!
Yakan, boğan, donduran ne varsa
Hayat ölümün ayakucunda!
Doğum, ölümden feragat sırası gelince
Kusursuz olur döngüsü sonsuzluğa.
Sonsuzluğun sahibi dokunmaz hiç bir şeye!
Aklın ermediği bir bütün ve her şey tamamında
Karanlık ölümü sanırsın!
O! Sonsuzluğun kendisidir ve tamamın efendisi
Işık elidir, dokunduğu yeri yakan!
Yaşam emriyle vuku bulduğunda
Avuçlarındaki ateşti hayat veren.
Sen emri ilahinin kudretinden şekil almış
Sonsuzluğun şuuruyla can bulan varlık
Sana hayattır avucundaki sıcak
Ruhunun yükseleceği yer neresi?
O ebedi karanlık değil mi!
Bütün ilimleri zorlasan da bulacağın tek iz
Karanlığın kendisidir.

Altan İlhan ARSLAN