NİHAYETSİZ YOL

Her gün kirli suyu içmekten kuruyan bağırsağımız

Pul pul dökülen derimizin altında, bir kurt gibi aç!

Adfolan zindeliğinden uzak bütün uzuvlarımız

Unutturdu;

       ne için çıktık biz yola,

                   o sabahı hiç unutmuyorum.

Bizi aldıklarında hayat denen bu gemiye, pruvası göğe değen

Ne ihtişamlı bir yola gidilecek muhteşem bir makine

Bir kadem aklımıza oturtulan hayret ve şaşkınlık içinde

Cılız ve ezik! Olduğumu sanmıştım.

Alnımı yalayan rüzgârlara, tenimi yakan tuzuna terimin

Göğü kapatan simsiyah bulutlara, hiç tükenmeyecek bir azgınlığın

Sonuna gelmiş gibi bulunduğum o zaman

                                            bıraktım geriye bir yaşımı daha.

Hayal kurmaya itiyor gördüğüm ince ufuktan başka olmayan bir çizgi

Her gözlerimi kapatışımda yüzümde kasılan gençliğim ağladı.

Çok şeyi bıraktım geriye hep yeni bir kâbusa göz açtım

Her gün biraz daha, büyüdükçe, bu yolun gazap olacak!

Hiç kimsenin kaderinden uzağa!

                                   gidemeyeceği bir yol,

                                                            olduğunu anladım.

Gördüğüm; sığıntı, kökleri tutunamayan tayfaların yüzdürdüğü

Efendisi yüzünde kirli bakışlara hâkim, yüreksiz, bir umut taciri

Rüzgâra söven, derisi de ağzı gibi kokan bir köpek balığı gibi

Bir adamın emrinde kaderimi aradım.

Aynı günü her gün tekrar etmekten, aynı emirlerin yankısını duymaktan

Güneşin kavurduğu sessizlikte! Dalgaların derin uykusunu!

Biraz daha yol almaktan yorulduğumuz ufku yıldızlara bakarak

Hızla tükendik

Sonu gelmeyecek bir rotanın yolcusu, olduğumu anladım.

Nihayetsiz acılar sardı gövdemizi, aklımız çekildi parmak uçlarına

Dümenciyi kaybettik, aşçıyı, ser dümeni tutacak el hasta.

Terk ettik kendimizi, bizi kurtaracak inancı taşıyan kalp hasta

Her birimiz öldükçe canımızla beslenen denize yem olduğumu anladım.

Altan İlhan ARSLAN