O kadar söyledim kendime;
Sadece gelip geçen hevesi çağırma!
Terim aksın diye bu saatleri
Aklımda, sırf zaman dolsun
Boş kalan yatağıma yarını
Sonsuzuma ihanet saymadan
Bu kadar aciz yaşama diye.
Çok söyledim! Her şey boş.
Dinlemeyen kendini, icabından
Kaybetmiş bütün değerlerini
Hicap eden kendine, acımasız!
İçimi doldurdum karanlıkla.
Öyle usulsüz, kimseyi takmayan
Tavrıyla başına buyruk, edepsiz
Geçmişini kanatan bir adam oldum.
Her yokuşa sürülmüş tutsak gibi
Her batağı yol etmiş kendine
Dehlizlerinde eğrilmiş kolu kanadı
Yerlerde sürünen bir çolak oldum.
Anladım ki hiçbir şey değilmiş
Hiçbir şey değmezmiş ömürde!
Bir hiçlik, bütün ömrün değiliymiş
Boşuna yaşanmış her şeye
Boyun büken bir sefil oldum.
Ne çare zaman, hiçbir zaman düzelmez
Aldığı her şeyi çoktan tüketti
Biçtiği ömürde inimi inleten!
Tenime sokulan kanser gibi
Canı acıyan bir ölümlü oldum.
O kadar söyledim kendime;
Hiç kimseyi yanaştırma!
Yaşamsız, bulanık, köhne denizime
El gibi yabancı dertlerin
Dibinde, ücra ve yalnız mezarı oldum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder