Ne kadar çabuk doydu insaf kendime arz edeyim
Döküle döküle geldiğim bu dört yol ağzında
Üstüme kasvetle kurulan bir zamanlar sevdiğim
Beni sıyıran, aklımın sinir uçlarından vuran deliliğe
O kadar gerçek değilmiş anlıyor insan zamanı geldiğinde.
Bu dünya yaşamak için her şeyden evvel kendine
Âşık olmak, barışık kalmakmış bağlanmadan hiç bir şeye
Gözünü açmak burnunun ucunda duran merhabasız ölüme
Sığınacağını bilse insan bu kadar aciz olabilirdi.
Ancak çekilirdi etten vücudunun sıcağı, aklı başından
Ne kadar çabuk geldi sonu vakitsiz bu ömrümün akdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder