Bir gün; Duracaktı elbet, nihayetsiz değildi bu sevinç.
Ansızın gelecekti beklenmedik bir haber…
Bir ağaç gibi gökyüzüne uzanmış ellerim
Saklayarak yüzümü kederle açılmış göz pınarlarımdan
Dökülen yaşlarıma ortak olacaktı.
Oysa hayat;
Yalan ve küstahça arzulara cevap verirken
Doğruya büsbütün kapıları kapatacaktı.
Ne zaman?
İlk taşı konduğu gibi son taşına kadar
Bir yeri çatlamadan aynı hevesle
Tamamlansın bir ömür.
Ama kime nasip kimden sana nasihat!
Bir iyilik gelsin yahut iyi biri
Hep bir gölge gibi içlerindedir niyet
Kötülük bir nefes gibi dolaşır ciğerlerinde.
İşte! Onlar yaşar.
Hayat karşılıksız bir almadır.
Kopartıp almaktır!
Vermemektir iadesi olmayan.
Hak üstüne kurulmuş onlarca ahır
Ve at sürüleridir içinde birbirleriyle yarıştıkları.
Ben, ağlasam ne olur! Ne olur gözlerim?
Çatlayıp vadi olsa kan ırmaklarına.
Ufalansam, kum gibi dökülsem
Saçılsam etrafa çekilsem bu yoldan.
Ne güneş darılır ne göğü saran yıldızlar
İthaf, olunurdu bana…
Bir hiçtim kırk yıl önce şimdi ve ötesi
Bir hiçe doğru giden bir bilmece gibi.
Nuş etsem defalarca bu kan oluklarıyla
Cennete bakınsam yıkıntılar arasından
Yaşanmamış sayıp hayatın kahrını
Hicivle süsleyip övünsem kendimle.
Benden, iyi olur mu?
Öyle olsun… Razı olmadığım kabullenmelere.
Satır arası geçilmiş anlık sevinçler
Unutulmayacak derin acılara hükmetsin.
A.İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder