Hani, her yeri denizle kaplı bir ada gibi
Çevrildiğinde sahipsiz, çekilmiş harı bir beden
Işığa yüzü olmayan gölgeler gibi sen!
Bir uçurum ararsın diplerinde hayatın.
Bitmiştir yazı, artık kışa bakar çukurlarında ki göz
Ömründe bahar, çekilmiş indine bir nefes ki
Damarında dolaşan o pıhtısı
Kanına girmiş bir hastalık gibi
Ödetir canına her vakit sen boşuna debelenme.
Kolaydır candan giden, canı rahat!
Canına ateş düşmeyen ne bilsin seni.
Acın sanadır, keder ruhuna yaslanmış
Bulutun senin için dökeceği bir damlası yok
Gün senin için hiç doğmayacak, sen umurunda değilsin ki!
Hangi candan düştüysen sarıl ayağına
Dağılma! Heder etme!
Sana kim sarılacak! Kim sarılmaz bilirsin.
Ruhunun şarkısıdır sessizlik
Hangi insan sesi değsin od'una!
Kimden senin için gelsin, hürmetkâr bir el
Dokunsun içine buselik makamında.
Yarana merhem olsun, ey insan!
Çekil! Sen, kara geceye alışık
Gün ışığı yakar tenini.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder