Işığım Griydi

Hep sıkıştırırdım hayallerimi üstü kasvetli bir sis bulutuyla

Karanlık ve dik bir dağın suya inen ürkünç yamaçları arasına.

Gözlerim ürkütürdü yüreğimi akla şayan korkularım vardı benim

Bir hayal âleminde nereden, ne şekli belli ve belirsiz vede ansızın

Bir kâbus inerdi ve silerdi gözlerimin ferini, ışığım sönerdi.

Hiçbir zaman düşündüğüm gibi gelmedi rüyam, huzur vermedi

Uykudan hiçbir sabah gülerek gözlerimi açmadım!

Benim gün ışığım karanlıktan bozma ilk çağlardan kalan, griydi.

Utanıyorum artık, kendime sormaktan, sorguların içimi boğduğunu

Aldığım nefesin benim olduğunu şüphe ederek korkuyorum!

Her gün daha az ve azalarak, azın ne olduğunu bilmeden eriyorum.

Yaşadığımı canım yandığında mı anlayacak terim derimden söküldüğünde mi?

Gülmeyi bana kim öğretecek! Nefesin; yalnızca, tek başına hayat olmadığını.

Kâbus mu?

Korkarak gözleri yuvalarında kayıp, savaşını çoktan bitirmiş

Bir sefili ayıklayamıyorum kendimden belki daha da sefilim!

Pisliğin indinde doğmaktan mı? Bir çalı gibi teslim olmuş rüzgâra

Kaderin çuvalına düşmekten, hayatı yaşamanın tadını bilmiyorum.

Bilmiyorum, ne büyük ayıp! Hiç kimse ortak değil sanır başkasının kaderini

Sahibi olduğu hayatın başkalarından doğduğunu, piç gibi sayar!

Üstünde asaletinin iğrenç nefes kokusu, nasırlı ayaklarının altında

Ezilirken, rüyalarımız boğulurdu.

Altan İlhan ARSLAN