Sen! benim, yarattığın gibi görmüyorsun yeryüzündeki halimi.
Dağların nede denizlerin durmuyor ilk haliyle, toprak bile…
Mahşerin bana hazırmı? Geliyor yüreği pek delikanlı
Şimşeklerin yüküyüm maddenin erdiği alevden bedenim
Duymadı kâinat böyle bir ses… Ben, gerçeğin ortasındaki deliyim.
Senin gözlere sunduğun bu kâinat ben kütlesine eşitim
Gel, yerden gel, ister sudan, istersen ateşi al yanına
Tek! Sen gel, varlığımın indiğinde çekirdeğine
Son atımı içe çekilen eşiğindeyim büyük patlamanın
Sesilyar yıl sürecek can çekişmesidir bu kâinatın.
Tadı yok sonsuz karanlıkta astığın yıldızların
Neyi varsa alabildiği bu kör karanlığın
Andır, zamanı yakın çekirdeğimde eriyecek.
Zaman ve mekân tekse içe çökmüş boyut
Yutacak kâinatı kâinat kime dönecek?
A.İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder