Bırakıldı; toz duman arasında
Bilinmeyen… çıplak ve savunmasız
Sonsuzluğun daha en başında
İlk adımları atıyordu kilometreyle
Başı göğe eriyordu ama yüreği insandı.
Böyle başladı hikâyesi
Sürgün yeriydi… cehennemden bozma
Süslüydü fakat acımasız
Merhamet etmeyen kurallar vardı
Oda biliyordu!
Söyleyemez, yüreğinden geçiremez
Burası kötünün en iyisi
Daha beter acılar vardı.
Acıları doğuracak kadın uzaklarda
Kavuşmak için hiç durmadı
Yürüdü kaderine dağlar yoluna serildi
Bulutlar başına gölge tuttu
Sular tenine serinlik oldu
Rüzgâr yoldaş yıldızlar haberci
Balçıktan bedeni yer ve gök sahiplendi.
Şaşkınlık ve korku!
Bilinmezlik içinde, ürpertiyle bakıyordu
Burası yeryüzü çilenin daha ilk günüydü.
Karanlık! gerçeğin yüzündeki peçe
Göstermedi bir daha
O, gözleri kamaştıran yüzü.
Yalnızdı artık
Toprağın Âdemi
Gökyüzünün Havvası.
A.İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder