Uzaklara bakıyorum; gözlerim anlamsızlığın ezginliği içinde
Çektiğim acıların kutsal kapısı açılmış, ufukta incelmiş bir yerde.
Ruhumda yanıyor bütün tövbeler inatla bakıyorum geçmişe
Hiç sükûn etmeyecek bir kıyımın sonunda, oturuyorum sakince.
İşte ben; aklımı kaçırmadımsa eğer yanıyorum memleket özlemiyle
Her şey baştan yanlıştı belki, bilemedim! Yaşadığımı sandım
Kendimi avutup yarım asır hiç umulmayan bir el gibi
Ruhuma ihanet ederek, isyana giden yolun başını tutmuşum.
Bir zamanlar mıh derlerdi! Eskiler, ahşabı ahşaba kenetlerdi.
Sevgiyle örülürdü yuvalar mutluluk içinde, aralara ateş tuğlası düşerdi
Şöminesiz olmazdı bir tek ev nice sevgiler kaynadı sacayakta
Kararan aş’ın kabıydı yürekler o denli aydınlık ve mutluydu.
Hangi kuş uyanmış güneşten önce ve güneş benim atamdan önce
Karanlık giderken, vakur her sabahı nemi sarardı baskın bulutların
Rüzgârı dinlerdik ormandan hışırtıyla gelen o ne güzel bir beste
Çan sesleri karışırdı hayvanların gidişi vardı tek sıra halinde.
Uzaklara bakıyorum şimdi olmayan nefesi hayattan kesilmiş
Sevdiklerimi görüyorum çocukluğumun en güzel çağında.
Hıçkırarak ağlamak gözyaşlarıyla zamana sessiz bir haykırış
Yalvarırcasına istemekti tanrıdan olmayacağını bile bile.
A.İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder