Karanlık! Siliyor gözlerimden, hayatın kalmadı rengi.
O kadar yorgun düştü ki aklım, tutamıyorum...
Aşkım seni.
Bir içim sigara dumanı gibi giderken sonsuzluğa.
Yüreğim, bir bilsen nasıl seviyor seni.
Her zaman geç saatlerde, saat gece yarısından sonra…
Kendimi hazırladığım sensizliğin cevaplarını, neden?
Bulamadım, akıttım içime gözyaşlarımı.
Hangi kâğıt, hangi mürekkep? Anlatsın beni sana.
Resimler yalan olmuş, utanıyorum geçmişe bakmaya.
Sesinden, kokundan mahrum kalmış içim yanıyor.
Karanlık kefen olmuş, hadi gel! Vakit tamam diyor.
Hıçkırarak ağlıyorum, yalnızlığa veda zamanı geldi.
Böylemi olsun, isterdi insan… Koparılsın, hayatın dalından
Hatırda kalanları anımsadıkça, tebessüm çekilsin yüzünden.
Sadece, sevgi ve sadakat içinde...
Her günü geçirsin kendi kederlerini hiçe sayarak.
Ezilsin, masum yüreği her fırtına sonrası;
Yıkılan, umutlarını toplasın…
O kadar büyük ki aşka değer!
Seni seviyorum! Diyen, yüreğim çürüse de.
Bana yakışan budur, böyle olur adam gibi sevmek.
Onur yüzümde, acıya izin vermez!
Çekilsem de, hayatın gri renginden.
Son kez! Tebessüm edeceğim, hayat sana.
A.İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder