Hangi dert söyleyin yıkar insanı! Dağıtır, temelden deprem misali.
Hangi borç çaldı umutlarımı? Yılgın, düşürdü gözünde beni.
En derin yerimde kopuyor kıyamet, burnunun dibinde acıyor canım.
Ölümün aşkına bağladı, içimde açılan bu sonsuz yara.
Ne kadar yalanmış, hesabı tutulmayan gönülden gidenler.
Geçen yılların değeri hiç olmamış bir bardak kadar önemsiz.
Vurup duvara kırmakmış, yalan etmek bir anda sevgiyi
Saygıyı, tövbesiz adımlarla ezip gitmekmiş… Yalan yerlere.
Ben ağlamam, ölümün kokusu burnumda mezarlıkta diz çökmüş.
İsyan ediyorum neden bir gün daha, daha olsun yarın.
Götür beni… Dar olsun yerim, görmesem de olur sahte dünyayı…
Çürümüş yeryüzü değeri olmayan bu çirkin hayatı.
Doğruluk tu hani içten ve samimi olmaktı, göremiyorum!
Bir an kadar, küçücük bile olsa bir duam duyulsun.
Ama çok güzeldi yürekten vurmak, bir yılan gibi kıvrılmak acılarla.
Böyle seyredilmek… Beni başka türlü yıkamazdın…
İsyansa isyan ne dersen de adalet istiyorum, bırakmam sonunu.
Ya, yalanmış gözüme duran dünya yâda ölümdür hakikat kalmaz sabaha.
Böyle, tartısı bozuk adaletin sürmez benim ömrümde.
Tutma! Daha fazla beni, oyalama. Son duamdır bu sana.
A.İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder