Evlat

Her akşam eve dönüşüm vardı evlat,

Gün boyu içimi acıtan halimi hiç bilmediğiniz.

Aralandığında kapı,

Yüzüm göründüğünde, ettiğim tebessüm;

Derin kesiklerini kapatmak içindi

Hayatın, keskin ağzına düşen canımın.

Akşam sofrasına, iki ekmek getirebilmek için

Katlandığım cefanın emeğiydi evlat.

Bu damın altında

Rutubetten yakınırsın, hasta olmaktan.

Gidemediğin için okula başkaları gibi

Eskimiş bir battaniye altında, incilerini dökerdin.

Boncuk gözlerin her ağladığında evlat!

Benim, içimde akan ölüm ırmaklarının

Azrail'le yaptığım tek yanlı anlaşmaların

İçimden çekip aldığı, yaşama isyanım var.

Biliyorum istemediğinizi bu kokuşmuş hayatı;

Annen hep şikâyet ederdi, lanet ederdi bana

Sende mi evlat, saplayacaksın ciğerime

Nefretle bakıp yüzüme bana git mi diyeceksin!

Gölgelerin içindeyim her zaman evlat

Umudu hiç bilmeden her sabah açtım gözlerimi.

Dönüp geriye bakardım kapıdan

''Keşke, hep karanlık olsa ve hep uyusak!''

Derdim evlat!

Bu kapının ötesindeki karanlık dünyayı bilmezsin!

Senin göremediğin, hiç görmeni istemediğim

Öyle çirkin ve aşağılık ki bu dünya

Ve ben, her gün o dünyanın azgınlığında

Şerefsizliğin de, nağmusuzluğunda

Ekmek parası için evlat, canımı siper ediyorum!

Siz yaşayın diye, nefes alın, ayakta kalın.

Namusumuz, şerefimiz için

Şerefime laf söyletiyorum.

Bu beğenmediğiniz on paralık, üç günlük dünya için.

Altan İlhan ARSLAN