Hani sen dağlardan serin esen rüzgârdın
Aklımı çeviren karanlığa bir güneş olmuştun
Yanmazken bağrıma giren bir kor gibi
Canımı yakacak kadar sıcak ateşi koymuştun.
Al beni sar diyen dilime ses oldun
Kuruyan can evim elinde har oldu.
Düşen yaprak zamanı milâdım dolmuşken
Giderayak ha gayret secdeme baş koydun.
Kim yıkar ab-ı can sel aksa üstüme
Sen candan gayrı ruhuma yâr oldun
Aşkına mülâkat vermeyen o gâvurun
Cümlesini bozarken önüne beni koydun.
Ölüm inse semadan can verir bana
Beşeri değil ki hükmü var Altan’ın
Son nefes indinde ateşi soğuturken
Ruhuma Sur ile onun adı üflensin.
Altan İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder