Yürüyorum

Bilmiyorum;

Başıma çöken yağmurdan mıdır?

Nedensiz, öylece adımlamak

Islak yollarda su birikintilerine basarak

Kaplanmak; bilinmedik, anlam verilemez

İçimde bir mezarın sessizliğiyle

Böyle, paslı bir demir gıcırtısında

Bu yolun sonuna varmak!

Getirmeyecek hiçbir zaman

Farklı bir gün, benim için hiç olmayacak.

Birkaç adım ötede

Ve daha birkaç adım ötelerde

Yürüyor başkaları ya kol kola

Ya da el ele tutuşmuş veya yan yana.

 Ne fark eder mutlular işte!

Bir birlerinin içine girmiş sohbetle yürüyorlar

Yüzüne bakıyorlar yüzün, gözüne, burnuna

Arada bir dönüp önlerine bakıyorlar.

Onlar, yağmurda yürümenin hazzında

Ben iç acılarımın kurak yazını yaşıyorum.

Böyle bir şey tokatlanmak yağmurun

Her damla yüzüne indirdiği rahmet.

Su almış ayakkabıların verdiği rahatsızlık

Ve içime süzülen suyun ürpertisi

Titreyen tenime iğnesini sokup kaçan rüzgâr

Yağmurda yürümek, böyle bir şey işte.

Biliyorum

Artık bir zavallı gibi hissetmeyi

Kendimden hınç alırcasına sırıl sıklam

Ağlanacak hallerin her sokak arasından

Yalnız başıma, hakkından gelmeyi.

Ağlamıyorum kaç zamandır

Yüzümden süzülen yağmur damlalarına

Karıştırmıyorum gamlı gözyaşlarımı

Gereksiz bir varlıkmış gibi öylece

İnsanlar arasında yolumun sonuna bakıyorum.

Göremiyorum.

Yalnızım tokluğun peşinde değil mideme inat

Bedensel açlıklarımı çoktan kaybettim

Ben, temiz havayı kirletiyorum

Bakışım haram, her adım günah!

Ben ne için yaşıyorum?

Kime gidiyorum, kime?

Yağma yağmur, dallanmam, yaprak vermem

Boşuna içime süzülme!

Sadece zamana karşı öylece, yavan, yürüyorum.

Altan İlhan ARSLAN