Ağıtsız ve Yalnız

Mecburdum

Gitmeye, gün ışığım döndü artık bir gölge say beni

Sen, bir rüya gibi pınardın gözlerinde dağın

Bilmezsin, akmadın ki kıvrımlı yatağıma.

Ben o yüzden hiç bulanık çağlayamadım.

Düşün! İbretlik halden nice olurdu bu ırmak!

Ne kadar uzak akarsa aksın, edilen yeminlerinde sonu var.

Liyakat etmeyen kötüye arzudan çekilmiş bir nutfecik

Bir girdap gibi içine serpilmiş kahırdan bile daha ince!

Döktüğüm ter, verdiğim nefes, ektiğim can gibi

O kadar uzayacak, şu vakit; senli benli olmakta var, olmamakta.

Öyle bir şey, bir düşe son koyarken kendini bitirmek

Döküleceğin yerde ödenmemiş hesapların her birini

Bilmek; öğrenmekten daha az değildi, eğildim işte!

İradesi oksitlenmiş duygularım, büküverdi çelik gibi yüreği.

Mecburum; kaçılmayacak bir ateş, zeminsiz bir son

Ahiri ebedi yalnızlığa mahkûm, bir defteri şeytanın yüzüne çarpmaya.

Çekileceğim, gölgeler gibi, tıpkı geldiğim gibi sessizce.

Ağıtsız ve yalnız hiç bir nefes yakınımda olmadan,

Bir gölge gibi ben, güneşin yükseldikçe sen, ben öylece çekileceğim.

Altan İlhan ARSLAN