Kadingirra

Mecburuz; düştüğümüz andan beri

Anne karnında hüküm edildiği o an

Alınacak soluğumuz yaşanacak vebal

Aklımıza düşmüş kader denen yazgıdan

Ondandır, direneceğiz ölmemek için.

Sürgünüz aslında, aslı kudretinden şüphe etmiş

Aynı kaderin ayrı mahkûmları gibi

Kudretin pençesinde sürünen

Biz, hepimiz birer aydınlık düşmanlarıyız.

Ne zaman ehil ve uslu olacak

Takdiri iyilik vasfından önce;

Tufanı hiç dinmeyen şuur altında

Ne zaman bu boyun rahmete eğilecek!

Edemedik, özünde tasavvur çeviremedik dili

Dikenli bir tel gibi batırdık göğüs kafesine

İlk tohumdan beri kötüyü yeryüzüne biz getirdik.

Her yeri kaplamamıştı, su gibi serin olan canda vardı

Merhamete, şefkate bakan gözler

Işığı gözünden akan âdemler, canı emrinde yarab

Bugünde, o gün gibi olanı gör!

Kötüyle aynı kefeni bize biçme.

Tenden yükselmeyecek bu kültürün

Kaçışına seyirci değil, olmayacak hiç bir zaman

Çıkışı gök kubbeye yazılı bir esaretin

Mızrağı elinde ilim diyen insan!

Nice insanlarla dolu toprağı dünyanın.

Kazdıkça göreceksin âlimin sonunu.

Yakında kurtlar gibi kemiren hepsi dişlerini bilemiş

Derine indikçe bulacakları gün yakın

Yakın denecek toprağı, ateşe edildiğinde hüküm

Sana hayat veren nereye çekilecek!

Belki o gün gözüne görmediklerin serilecek.

Altan ilhan ARSLAN

Kadingirra: tanrı kapısı