Bir duvar dibine çökmüş öğle sıcağında
Zamanın yirmi yıl ötesindeydim
Çıkışıyla meşguldüm olgunluk çağının
Çocuksu bir heyecanın gümüş saflığında
Kaotizmin akıl yollarında kayıptım.
Kalın duvarların arkasında bulamadığım sırların
Kâşifliğine soyundum labirentler içinde.
Yaşıtlarım sek sek oynar çocukça ve çocuktular
Nedensizdi istemleri sorgusuzdu eylemler
Ağlamaktı en kötü hal neticesizdi her kural
Şımarıklık içinde sadece çocuktular.
‘Gel’ diyordu bir ses ‘oynayalım’
Farkında değildi bulunduğum zamanın
Başıma güneş geçmiş ve ter içindeydim
Bütün gün koştursam böyle terlemezdim.
Bir kaşık suydum ama okyanus gibi
Bunu göremezdi onlar ne bilirlerdi beni
Koştuk oynadık hevesleri dindirdik
Çocuktuk zamanın boşluğunda gezindik.
Onlar aldırmadan harcadılar zamanı
Tenezzülü yoktu mahalliydi sınırları
Bense kendimi düşüncelere vermiştim
Elemliydi hayat normal değildi zaman tabiat aldırışsız
Mutluluk düşmüştü kara borsaya duygular karışık ve karanlıktaydı.
Elemliydi yüzler gözler dalgın
Kurşun’larındı sokaklar beklenen yarın
Rıhtımıydı kâbusun her hane
Uğramadan bir tek evi ev denilen yeri es geçmedi
Çocuktum anlamaz sandılar
Aymazlık içinde kendinden emin
Yaktılar! Yıktılar! Vurdular! Beni.
A.İlhan ARSLAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder